ÖMÜR GÜRBÜZ

                       Bir bahar sabahı uyanırsan erkenden,                        Başını çevirip bir bakarsan kaldırımlara,                        Belki görmezsin dahi pencerenin altında.                        Ya da bulursun beni menekşe misali mor dağlarda.                        Boyun büker kalırsın, bulamazsan beni   sokaklarda.                        Dudakların çöl susuzluğunda bir damla suya hasretken,                        Ardından hoyrat bir rüzgar eserse sıcakta apansız,                        Bil ki ben oradayım deli deli gezinirken kaldırımlarda.                        Bir o yana ,bir bu yana savrulur hayatım.                        Geldiğimi duyunca çıkar mısın yollara?                        Ya da bir kardelen çiçeği gibi kar altında.                        Güneşe hasret kalır, beklersin öyle.                        Hürriyete açmayı dilersin.                        Sonra bir uyanış, ışık doğar tüm karanlıklara.                    

                            Selam Aleyküm sevgili blogger severler. Geçenlerde Ömürden Vecizeler başlığı altında şahsıma ait bir yazı kaleme almıştım. İnşaallah bu yazıda onun devamı niteliğinde olacak.Şimdiden sürçü lisan ettiysek affola deyip başlıyorum.Siz sevgili okurlarımın takdirine bırakıyorum.Hepinizi en derin hürmetle selamlıyorum. -At eyeriyle,insan değeriyle yol alır. -En ince hesapların yapıldığı bu devirde hesapsız,çıkarsız sevdim seni.Var mı ötesi? -Halini arz et diyorsun ya hani.Ne anlatmaya mecalim kaldı halimi.Ne de halimi anlatmaya bir lisan.Arif olan anlar ahvalini.Gönül konuşur;sus pus olur sözcükler.Bazen buz kesilir zaman. -Bana sevgiyi anlat diyorsun...Sevgi ne okyanuslara, nede gökyüzüne sığar.Yazmaya kalksam denizler mürekkep olsa da yetmez.Sevgiyi camid şeylerde arama.Hiç bir yere sığmayan o güzel haslet;seven merhametli yüreklerdedir. -Dost kötü gününde yanında olandır.Kötü gün sağlamı çürükten,elması kömürden ayırır. -Tüm hastalıkların

                               Derdim büyük ne diyeyim.                             Bu bendeki ben değil ki!                             Irmak olup bir coşayım.                             Bu bendeki ben değil ki!                             Sevgi ektim gönüllere.                             Adın yazdım şiirlere.                             Beste yaptım türkülere.                             Bu bendeki ben değil ki!                             Gündüz olur, gece olur.                             Dilimde tek hece olur.                             Hayat bir bilmece olur.                             Bu bendeki ben değil ki!                             Hakk’a yüzüm bir vurayım.                             O’na layık kul olayım.                             Sevdasıyla can vereyim.                             Bu bendeki ben değil ki!                                             Köseoğlu garip kuştur.                             Salih kula, öl

                            Bir hüzün çöker ansızın üstüme.                             Sel sel olur akar gözlerimden.                             Bir tebessüm sıyrılır dudaklarımdan.                             Sensizlik sarar yüreğimi.                             Acılar tel tel olur batar bedenime.                             Bir acı feryat kopar apansız.                             Bir hançer saplanır kalır ta içimde.                             Sensiz geçen her ana yanarım.                             Bu ayrılığa her geçen gün yanarım.                             Ve bir umut doğar, kalbimin derinliklerinde.                             Sonsuzu kucaklarım soğuk tenimde.                             Ve bir bakış ardından tatlı mı tatlı.                             Kuruyan yapraklar gibi gözlerime.                             Umut olur, güneş misali dünyama.                             İki damla yaş dökülür düşer yerlere.                        

                         Ey yar…                          Kalbime saplanan ilk kurşun sen değilsin.                          Belki sonda olmayacaksın.                          Nice acılar çekti bu gönlüm.                          Dağlar oldular, geldiler üzerime.                          Sel oldular beni sindirmeye.                          Çaresiz olmazdım; bu imkansız.                          Boyun eğmedim hiç, adam saymadıklarıma.                          Neden bu kadar nefret?                          Ya da değişir mi bu zihniyet?                          Suçsuzum dedim,   inanmadılar.                          Zindanları bana mesken yaptılar.                          Sindiremediler fikrimden bir an bile.                          Taş oldum, göğüs gerdim acılara.                          Set çektim artık gözyaşlarıma.                          Ve de birde fani aşklarıma.                         ÖMÜR GÜRBÜZ              03.02.2000

                            Sabahın sessizliğinde buldum kendimi. Hayatım seher yıldızı misali kayıp gidiyordu. Ve ardından ılık bir ürperdi oldu yüreğimde. Okyanuslar dalgalandı bedenimde. Sordum tüm ecsama, sevdiğim yar nerede. Karaya oturan gemi gibi talihsiz, Demir attım geleceği olmayan yarınlara. Enginlerde yüzer oldu hayallerim, Umutla baktım sahildeki sevdalıklara. Sonra attım kendimi bir kahve köşesine. Hoş bir enstrümantal çınladı kulağımda. Yöneldim sesi bulmak için, nafile bulamadım. Evvel zaman siyah saçların dalgalanıyordu hoyrat rüzgarla. Güneşi bile kıskandırmıştın bütün gün. Dalgalar ritim tutmuş eşlik ediyorlardı sahilde sana. Mırıldandılar gün boyu hatırlar mısın? Dilimize pelesenk olan eşsiz şarkımızı. Ve birden beynim pişti, ağustos sıcağında. Gözüm açtım; bir baktım, güneş bana selam ediyor. Neyleyim asıl güneşim kaybolmuş benim. Gel artık sevdiğim, gelmezsen gideceğim bu ellerden. Elveda diyeceğim volta att