ÖMÜR GÜRBÜZ

                       Ey gözlerinde gecenin gizemini saklayan dilber.                        Yine sana yazıyorum….                        Ah! Yazdıkça dert yumağı oluyor içim.                        Yakıştı mı bize bu kadar çok severken ayrılmak?                        Yakıştı mı onca ümitlerle yeşerttiğimiz aşkımıza nihayet vermek?                        Seninle evlilik hayalleri kurarken şimdi oldu böyle ya!                        Sen de diyeceksin ben mi istedim ayrılığı?                        Çok haklısın, kabahat bu keşmekeş gönlümde.                        Ve böyle yazılan kaderimde.                        Ama kaderi tenkit etmek haddime düşmez.                       “Kün fe yekün “ emriyle her şeyi musahhar eder Allah.                       Yazmayınca kalem, neylesin adem….                       Keşke diyorum lal olsaydı o saat dilim.                       Ama pişmanlık neye yarar, olduktan sonra olan.                       Ben artık sen

                      Umutlarımı sürgüne gönderdim Kaf dağına.                       Hayallerim vardır benim,                       Zaman üstü mekanlara uzanan.                       Aşk sözü tek asılı kalmış tavanda.                       Haykırıyorum tüm dünyaya.                       Nerede hani edep, vefa, haya?                       Limandaki tüm gemileri yakıyorum artık.                       Denizin emvacı boğacak sanki beni.                       Sahilde imtihandan bihaber kafa çekenler!                       Sahte gülüşler, samimiyetsiz samimiyetler.                       Ve mutlu görünme pozları yok mu çoğunun?                       Silinmedi hatırımda yaşananlar.                       Boşuna mı okunuyor beş vakit ezanlar?                       Bazı şeyleri gördükçe içim sızlıyor.                       Dünya ne için yaşadığını bilmeyenlerle dolu.                       Bulunca kaybetmemeli insan Hak yolu.                       Bahtiy

                       Bir akşam üzeri bekledim kapında.                        Ellerimde güllerden bir demetle.                        Ve sen gelmedin bir daha.                        Yağmur yağıyordu bu şehre,                        Tozlu günahları süpürmek için.                        Kaldırımlarda yosmaların  ayak tıkırtısı.                        Ve bir sabi ilişir gözüme, titrek bir halde.                        Üstü başı perişan, sığınacak kuytu aramakla meşgul.                        Pencereden seyrediyor insanlar yaşanılanları.                        Kimin umrunda kimsesiz çocuklar.                        Kalbi kırıklar.                        Yolda kalanlar…                        Rüzgar ağıtlar yaktı gidişinin ardından.                        Sonra zaten hiç bahar gelmedi ömrüme.                        Yoldaş oldular bana kimsesiz çocuklar.                        Sağlamdılar, dost sandıklarımızdan bile.                        Her bir

                                         Merhaba sevgili blogger okuyucuları. Size sosyal sorumluluk projesi kapsamında hazırlanan bir şiir kitabı tanıtacağım. Normal şiir kitaplardan  farklı bir konseptte hazırlandı. Kitabımızın adı"Çocuklar Ağlıyor Dünya Utansın!"                      Kıymetli büyüğüm,hemşehrim Safiye Samyeli hanımefendinin öncülüğünde toplam 30 şair, vicdanı sağır ve duyguları kör olmuş dünyaya sesimizi duyurmak amacıyla çocukların uğradığı taciz,tecavüz,işkence vs. konuları içeren  5 er şiir hazırladık. Bana bu güzel teklif  geldiğinde hemen evet cevabı verdim. Çünkü her şeyin bir zekatı olduğu gibi bilginin,şiirlerimizin de bir zekatı olması gerek dedik. Kendi olanaklarımızla ve büyük emek sonucu şiir kitabımızı çıkardık. Bu projeye katılan tüm arkadaşlar başta Safiye Hanım büyük bir özveri ve emek sarf ettiler. Bu projeye dahil olan değerli üstad, şair ve şaire dostlara yürekten teşekkürler. Hepsinin yüreğine, emeğine, kalemine sağlık. Gayemiz All