ÖMÜR GÜRBÜZ

                     Gönül tezgahında şiir dokudum                      İplik iplik nakışında sen varsın.                      Aşk yolunun kanununu okudum                      Madde madde yokuşunda sen varsın.                      Fikir vadisinden bir ırmak geçer                      Eğilir serviler, suyundan içer                      Bağrında ay doğar, zambaklar açar                      Sessiz sessiz akışında sen varsın.                      Öz suyusun hayat denen şişenin                      Nedenisin keder ile neşenin                      Sevda cephesinde şehit düşenin                      Donuk donuk bakışında sen varsın.                      Hep senin renginde görünür bahar                      Yaprakta yeşilin, gülde kokun var                      Yama yama kalbimdeki yaralar                      Sıra sıra dikişinde sen varsın.                      Gidip de yorulma çok uzaklara                      Sen, 'sen'i gel benim içimde ara...              

                            Bana Mevlana'yı, Yunus'u verin                             Mecnun'u, Leyla'yı size bıraktım                             Kırk yıldır susuzum, bir tas su verin                             Irmağı, deryayı size bıraktım                             Talipli değilim şöhrete, şana,                             Makamı, rütbeyi yük etmem cana                             Dostluk, sevgi, şefkat yetişir bana,                             Dövüşü, kavgayı size bıraktım.                             Zaman yoktur ekip, biçip, sürmeme                             Ham topraktan haram mahsul dermeme                             Bir tek gönül kâfi gelir girmeme                             Konağı, sarayı size bıraktım.                             Çokta değil, hakta buldum huzuru,                             İstediğim alınteri, göznuru                             Benliği, kibiri, iğrenç gururu                             Faizi, bankayı si

                       Üşüyorum artık ben.                        Sensizlik midir tüylerimi ürperten?                        Ya da hava çok mu soğuk, bilemedim?                        Günlerden ne, aylardan kasım mı, aralık mı?                        Bulunduğun yer uzak mı, karanlık mı?                        Mevsim kara kış olsa, tipi, boran esse ne fark eder.                        Benim yüreğim her mevsim zemheri zaten.                        Senin yokluğunda hep bahara hasret kaldım.                        Hasret kaldım gonca güle, mor menekşeye.                        Turnalar terki diyar etti gidişinle.                        Ve bir daha gelmediler bu şehre.                        Duvarda asılı sazım küstü.                        Çınarın yaprakları bir bir düştü.                        Mâh cemaline doyamadığım.                        Murada eremediğim.                        Yârim deyip saramadığım.                        Her

                        hadi gidiyorsun                         yürekten kan gidiyor,sen gidiyorsun                         herşey gidiyor                         gökte bulut,dağda kar,düzde kervan gidiyor                         solgun bir gül oluyor insan                         bir demet kır çiçeği ölüyor sen gidiyorsun                         ne ucuz yaşıyorsun,ne kolay                         bir kristal gibi ellerimden düşüyorsun                         bakma öyle                         ben kanıyorum sen üşüyorsun                         kolay değil bir yalan bu                         yaralayan kanayan koca bir yalan                         yalan işte                         sevdiğim yalan                         şarkılardan arta kalan ve sabah buğusu                         ve tarla faresi ve ekmek derdindeki işçi kalbi gibi                         yumuşak sıcak bir yalan                         ıslak gözlerimle geçiyorum                         yara

                  Dilime sen verdin gül ezgisini,                   Bir gönül üzdümse sebebi sensin! ...                   Seninle aşmışım dur çizgisini,                   Töreyi bozdumsa sebebi sensin! ...                   Ufuk ufuk uçtum daldım derine,                   Sen öğrettin çoban kimdir, sürü ne?                   Daha yaklaşmadan konak yerine,                   Göçümü çözdümse sebebi sensin! ...                   Bir renk cümbüşüyle sular ışıdı,                   Düş bahçeme kuşlar bahar taşıdı,                   Kurbanlık koç güldü, bıçak üşüdü,                   Hep esrik gezdimse sebebi sensin! ...                   Kimi deli diye güler arkamdan,                   Kimi suçlu diye tutar yakamdan,                   Eller değil,aklım korkar şakamdan,                   Kendime kızdımsa sebebi sensin! ...                   Düşmanımın yarasını sardımsa,                   Muhabbeti sofra sofra serdimse,                   Her güzele hemen gönül verdimse,    

                        Yine dumanlandı bu garip başım.                         Yar başım alıp ta gidesim gelir.                         Tadım kalmadı ki; hep tuzsuz aşım.                         Gençliğe doymadan ölesim gelir.                         Dışım lal, içimde kopar kıyamet.                         Herkeste bir hava, gör ne alamet.                         Şaşırmışlara Rab! Eyle selamet.                         Çok yüzlü itlere sövesim gelir.                         Kendi eğri olan, doğruyu sevmez.                         Büyük lokma yeme, boğazın gevmez.                         Edepli olursan kimseler kovmaz.                         Arsız namusluya gülesim gelir.                         Köseoğlu der ki; hakikat birdir.                         Gerçeği savunan er oğlu erdir.                         Sıkıldım dünyadan vuslata erdir.                         Rabbim huzuruna gelesim gelir.                        ÖMÜR   GÜRBÜZ      05.