BEN KİMİM?

Bu mavi boyalı ev kimin?
Ben ne yapıyorum bu evde?
Hey size söylüyorum, beni evime götürün.
Ya sizde kimsiniz? Tanıyamadım sizi.
Yüzünüz bana yabancı da gelmiyor!
Kusuruma bakmayın hatırlayamıyorum.
Evde tatlı tatlı bakan bu minik te kimin?
Nasıl da gülümseyerek bakıyor.
Allah'ım ben neredeyim, kimim ben?
Kafamda garip sorular.
Her gün yemeğimi hazırlayan, temizlik yapan bu kadın da kim?
Ve birde akşamları elinde poşetlerle erzak getiren kim? Bilemedim.
En iyisi biraz uyuyayım, uyanınca hatırlarım belki.

Bugün hava güzel biraz dışarı çıkayım.
"Ayşe! Kızım parka gideyim, temiz hava alayım. "
"Babam bende geleyim seninle.
Bazen dalıyorsun, unutuyorsun eve gelmeyi."
"Neden unutuyorum kızım eve gelmeyi."
"Baba biraz rahatsızsın, unutkanlık var sende."
"Tamam kızım sağolasın, haydi gidelim o zaman."

"Üşüdün galiba, eve gidelim baba."
"Bana mı dedin, bilemedim seni kızım."
"Baba ben kızın Ayşe."
"Bilemedim kızım, haydi gidelim, karnım da acıktı."
"Sen otur baba ben yemek yapayım akşama"
"Tamam acele et, karnım aç."

Neden herkes bana garip garip bakıyor.
Anlamadım kimde bu gariplik.
Bazen insan adını unutur mu unutuyor işte.
Günler, aylar geçiyor, değişen bir şey yok.
Her geçen gün daha da yaşlanıyorum.
Hastalığım, ihtiyarlığım da çekilmiyor bazen.
Yük oluyorum galiba çocuklara.
Doya doya sevemiyorum torunumu.
Ne yapalım. Hakk'tan gelene ya sabredeceğiz.
Ya da bir huzur evine sığınacağız.
Bir de ölümü bekleyeceğiz vesselam.

Ömür Gürbüz  31.1.2024