ÖMÜR GÜRBÜZ

  Kulak verin dostlar sözlerim size. Hamd, şükrü unuttuk, hazı kaybettik. Gavur dediğimiz, getirdi dize. Nesiller bozuldu, özü kaybettik. Buğday eken; arpa, yulaf  biçmiyor. Güller soldu; al, mor, sarı açmıyor. Atanın evlada, sözü geçmiyor. Yokuş tırmanırken düzü kaybettik. Türkü söylenmiyor olmuş demode. Yapay gıda ile, doyuyor mide. Yırtıldı çehreler, keşmekeş cadde. Doğru yoldan çıktık, izi kaybettik. Güneş ısıtmıyor, bizlere küstü. Rüzgar her geçen gün, tersinden esti. Yağmur yağmaz oldu, selamın kesti. Mevsimler değişti, yazı kaybettik. Hisari kalmadı, ağzının tadı. Koymadık mesafe, çiğnedik haddi. İstanbul'da kaldı, vefanın adı. Sınavı unuttuk, gizi kaybettik. Ömür Gürbüz.    16.5.2024

Bu mavi boyalı ev kimin? Ben ne yapıyorum bu evde? Hey size söylüyorum, beni evime götürün. Ya sizde kimsiniz? Tanıyamadım sizi. Yüzünüz bana yabancı da gelmiyor! Kusuruma bakmayın hatırlayamıyorum. Evde tatlı tatlı bakan bu minik te kimin? Nasıl da gülümseyerek bakıyor. Allah'ım ben neredeyim, kimim ben? Kafamda garip sorular. Her gün yemeğimi hazırlayan, temizlik yapan bu kadın da kim? Ve birde akşamları elinde poşetlerle erzak getiren kim? Bilemedim. En iyisi biraz uyuyayım, uyanınca hatırlarım belki. Bugün hava güzel biraz dışarı çıkayım. "Ayşe! Kızım parka gideyim, temiz hava alayım. " "Babam bende geleyim seninle. Bazen dalıyorsun, unutuyorsun eve gelmeyi." "Neden unutuyorum kızım eve gelmeyi." "Baba biraz rahatsızsın, unutkanlık var sende." "Tamam kızım sağolasın, haydi gidelim o zaman." "Üşüdün galiba, eve gidelim baba." "Bana mı dedin, bilemedim seni kızım." "Baba ben kızın Ay...