ÇANAKKALE DESTANI

 

                  Kuşattılar boğazı, onlarca donanmayla.

                  Tutunamadılar gör, bir ufacık karaya.

 

                  Gönderirken cepheye anne nasihat etti.

                  Sütüm helal değildir; oğul dönersen geri.

 

                  Tekbir ve dualarla uğurlandı askerler.

                  Gözyaşını gizledi, Ayşe, Fatma, Hacer’ler.

 

                  Daha on beşindeydi, Ahmet, Mehmet’le, Cafer.

                  Tabyaları doldurdu arslan yürekli nefer.

 

                  Bombalar atılırken Nur’ül Bâhir Gemisi.

                  Hedef etti kendini, bil arslan İsmail’i.

 

                  Azmini kırıverdi, Nusret mayın gemimiz.

                  Üç yüz kilo mermiyi sırtlandı Seyit’imiz.

 

                  Bir can ölüyor, bin can koşuyordu ölüme.

                  Korkumuz yok diyordu, gidiyoruz düğüne.

 

                  Tabyalar alev alev toplar ölüm kusuyor.

                  Bir düşman alayını bir manga durduruyor.

 

                  Gökten ölüm yağıyor, yer ölüm yağdırıyor.

                  Güneş mıhlanmış kalmış, gecesi donduruyor.

 

                  İsmail kurban olsun diye kına yakıldı.

                  Yozgat’lı Hasan şehit ordusuna katıldı.

 

                   Etle kemikten kale, set oldular gavura.

                   Döktüler düşmanları imanla vura vura.

 

                    Birleşen tüm haçlılar bombalar yağdırırken.

                    Mehmetçik cesur yalnız bozkurdu andırırken.

 

                    Saygıyla selam durdu; bulutlar, dağlar, taşlar.

                    Namazda eğilir tek, gayrı eğilmez başlar.

 

                    Dolarken siperlere şehitlerimin kanı.

                    Gülüyorlar ölüme, sağ olsun pak vatanı.

 

                    Bedenler paramparça, vadiler dolu kanla.

                    Koşuyorlar mevziden dillerinde Kuran’la.

 

                    Tümen gibi savaştı tam altmış üç kişiyle.

                    Yahya Çavuş destandı, şehit oldu süngüyle.

 

                    Anlatılmaz olaylar vuku buldu orada.

                    Yardıma geldi Hızır; din, vatan için yurda.

 

                    Şehadeti içerken karşısında Peygamber.

                    Cennet koktu siperler, yayıldı misk-ü amber.

 

                    Şahit Anafartalar, Alçı ve Kireçtepe.

                    Döktük düşman denize, püskürttük tepe tepe.

 

                    Bedenin acısını hiçe sayıp unuttu.

                    Bekleyen annelere, askerimiz umuttu.

 

                    Ne büyük bir tevekkül, sabırla azim vardı.

                    Nice destanlar yazan yiğit şehitler vardı.

 

                    Cennetin bahçesine girer gibi girdiler.

                    Vatan bekası için şehadete erdiler.

 

                    Metrekareye düşen tam altı bin mermiydi.

                    Bu Avrupa’nın Türk’ e kaç asırlık kiniydi.

 

                    Vatan, namus, bayraktı; Mehmetçiğin tek derdi.

                    Tüm anâsır, kâinat izledi koca harbi.

 

                    Mağrur düşman toplamış sömürgeden neferi.

                    Nakşolmuş tüm dünyaya Türk’ün şanlı zaferi.

 

                    Bir şanlı destan ki bu; yer, gök şahitti buna.

                    Bir kutlu gaza ki bu; yurt vermedik düşmana.

 

                    18.02.2020                     ÖMÜR GÜRBÜZ